Miłość nie zna granic czwartek, 28 sierpnia 2014. Część 5. -Nie, nie martw się o mnie. -uśmiechnął się lekko. Odwzajemniłem uśmiech, po czym Chełm Miasto Chełm Super Reportaż Natalia mieszka w Chełmie, Irena w Odessie. Są siostrami. Gdy wybuchła wojna, zadzwoniły do siebie i płacząc, pożegnały się, zapewniając, jak się bardzo kochają. Nie wiedziały, czy się jeszcze zobaczą. Nad głową Ireny latały pociski, w pobliżu wyły syreny alarmowe. Świat, jaki znały, legł w gruzach. Potem przyszedł czas na działanie. Obie zostały wolontariuszkami. Natalia wysyła pomoc do Odessy dla wojska i szpitala, a Irena ją odbiera. Widują się codziennie na ekranach telefonów. Dzwonią do siebie rano, by sprawdzić, czy wszyscy bliscy żyją. I w ciągu dnia rozmawiają, gdy trwa rozładunek i załadunek darów. 06:27 (aktualizacja 06:38) - Irenko, czego potrzebujesz? - dopytuje Natalia siostrę. W ubiegłą środę towar do Odessy był ładowany w Centrum Społeczno-Miejskim przy ul. Piotra Skargi w Chełmie. To miejski punkt, gdzie trafiają dary z całej Polski, a także zza granicy. Koordynatorką jest tam Katarzyna Janicka. Pomagają wolontariusze. Jak podkreśla Natalia Grela, to centrum od początku ataku Rosji na Ukrainę nieprzerwanie pomaga Ukraińcom, nie tylko w Chełmie i okolicach, ale również wysyła dary na pierwszej kolejności do Odessy pakowane są leki. Są też nakolanniki dla wojska, powerbanki, latarki, wkładki do butów, skarpety, a potem na samochód dostawczy trafiają kaszki dla dzieci, konserwy, mleko w kartonach, pasty do zębów, podpaski... I jeszcze wózki - dla niepełnosprawnych, dla dzieci. Pakowane są też pampersy dla dorosłych w dużych rozmiarach. Po co? Dla snajperów, którzy nie mogą opuścić Irenko, pokaż magazyn. Jak to wygląda? - docieka Natalia, zastanawiając się, czego jeszcze w Odessie może brakować. Zapewne wszystkiego, ale przecież są rzeczy ważne i ważniejsze. Irena odwraca telefon i pokazuje siostrze obraz magazynu. Towary są posegregowane. Kilka dni temu te pudła były w pierwszej kolejności dostawy z Polski trafiają do ukraińskiego wojska, zaopatrywany jest też szpital wojskowy. Paczki z jedzeniem i lekami dostają też inne szpitale w Odessie i organizacje kościelne oraz Kiedyś brałam wszystko, co było dostępne. Żartowali sobie nawet ze mnie przez to, bo działałam jak w amoku, powtarzałam tylko, że przecież tam ludzie giną, a my tu się zastanawiamy, zamiast szybko działać - wspomina Natalia. - Teraz wybieram to, co jest potrzebne. Odległość jest zbyt duża do Odessy, by wozić cokolwiek - Niemiec do chełmskiego magazynu dojechały generatory prądu. To pomoc skierowana w konkretne miejsce, przekazana właśnie dlatego, że przesyłka jest monitorowana i wiadomo, dokąd trafi. Załadunek na Ukrainę jest nagrywany telefonami, robione są zdjęcia. Pilnuje tego koordynatorka Janicka. Sporządzana jest też odpowiednia dokumentacja. Siostry po obu stronach granicy też czuwają, by towar trafił tam, gdzie powinien. Mają ogromne wsparcie przyjaciół z Polski i Ukrainy oraz licznego sztabu świat był taki piękny...Natalia i Irena urodziły się i wychowały w Lubomlu na Ukrainie. Natalia jest o pięć lat starsza, więc wybrała młodszej siostrze imię. Obie były wychowywane tylko przez matkę, która poświęciła im całą swoją energię i wszystko, co miała. Siostry są bardzo ze sobą zżyte, dorastały w trudnych czasach niedostatku i bezrobocia. Musiały szybko stać się zaradne i na siebie zarabiać. Obie jednak skończyły studia. Irena wyjechała do Odessy i zdobyła pracę w banku. Ma dorosłego syna. Natalia od 23 lat przebywa na stałe w Polsce. Ma tu swój świat, rodzinę, dom, pracę. Mieszka w ubiegłym roku siostry spędziły wspólne wakacje w Odessie. Zabrały ze sobą dorosłych synów. Lato było cudowne, a Odessa - piękna. Arkadia, dzielnica nadbrzeżna robiła ogromne wrażenie na turystach. Są tam luksusowe hotele, drogie bary i restauracje. Natalia i Irena bawiły się razem przez dwa tygodnie. Oglądały wschód słońca z kajaków, zwiedziły słynną winiarnię. To było lato ich marzeń. Rynek w Odessie kipiał kolorami, stoły uginały się od przeróżnych warzyw i owoców, unosiły się zapachy ziół i przypraw. Ludzie czuli się plaża w Odessie jest zaminowana, by obronić miasto przed desantem wojsk rosyjskich. To nie koniec tego artykułu. Więcej przeczytasz w papierowym i elektronicznym wydaniu Super także: Wandal wziął sprawę w swoje ręce [ZDJĘCIA]Miłość nie zna granic Rozdział 371-373 20 sierpnia 2022 r. 11 października 2020 r. by Ijlal Karim Czytaj Rozdział 371-373 powieści Słodkie zauroczenie Love You to the Deep darmowe online.Religia i mitologia AA Wydawnictwo: AA Oprawa: Miękka ze skrzydełkami Opis Zapiski Erzsébet Galgóczy, węgierskiej katoliczki, która przez 42 lata trwała w doświadczeniu choroby, przyjęła i nosiła na swoim ciele widoczne znaki męki Chrystusa ? stygmaty. Połączenie postępującego fizycznego wyniszczenia z głęboką, intymną więzią z Chrystusem i Maryją, z przerażającym bólem i duchowa, szlachetna radością, stanowi świadectwo na wskroś szokujące. Co Bóg chciał zakomunikować współczesnemu pokoleniu poprzez znak, jakim była historia tej kobiety, żyjącej w trudnych czasach, gdy Węgry zanurzone były najpierw w mroku wojen, a potem w chorej rzeczywistości ateistycznego komunizmu?Ta książka jednych zgorszy, innych zafascynuje, z pewnością nikt nie pozostanie wobec niej obojętny. Czytelnik będzie musiał zmierzyć się z problemem cierpienia ewidentnego i zarazem bezdennego. Problemem tym większym, iż chodzi tu o cierpienie przyjęte, co więcej ? pokochane. Czeka nas niezwykła konfrontacja. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe, uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderza się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki. Postać Erzsébet Galgóczy to prawdziwe wyzwanie dla umysłu i wrażliwości człowieka współczesnego, szukającego wygody i tej zdumiewającej książce Erzsébet wyprowadza nas na teren wręcz przeklęty ? w obszar ludzkiego cierpienia, gdzie wydaje się, że Bóg zbankrutował ? by w samym środku osobistego piekła na ziemi ogłosić nam potęgę Zmartwychwstałego, zaświadczyć o tym, ze Jego miłość potrafi zajaśnieć pełnym blaskiem w samym sercu ludzkiej kruchości. Jan Paweł II powtarzał, ze tego świata nie uratują ani partie, ani rewolucje, lecz święci. Często to właśnie ich życie, a nie naukowe prace historyków, filozofów czy teologów, najlepiej interpretuje znaczenie wydarzeń. Dzięki nim odczytujemy znaki czasów i na nowo uczymy się odmawiać Credo. Hans Urs Balthazar życie świętych nazywał ?dogmatyka doświadczalna?. Przed nami otwarta księga życia i cierpienia Erzsébet Galgóczy. Szczegóły Tytuł Miłość nie zna granic Podtytuł Stygmaty i doświadczenia mistyczne Erzsebet Galgóczy 1905-1962 Oprawa Miękka ze skrzydełkami Tłumacze Moczulak Małgorzata Inne propozycje autorów - Galgoczy Erzsebet Podobne z kategorii - Religia i mitologia Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwisu korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem
Wcześnie rano, gdzieś około \3, wróciliśmy do szkołu, by nie wzbudzić podejrzeń. Rozczesałam włosy, umyłam się, cichutko weszłam do łóżka by nie obudzić przyjaciółek i zasnęłąm. To były niezapomniane Walentynki! ♥♥♥♥♥ _____ OD AUTORKI: Wiem, że dawno nie pisałam, ale w końcu dostałam weny i się rozpisałam.
Po latach przerwy Jerzy Sosnowski, pisarz i dziennikarz Radiowej Trójki, wraca z nową powieścią –„Spotkamy się w Honolulu”. Wspólnie z Wydawnictwem Literackim przygotowaliśmy konkurs, w którym możecie wygrać 5 egzemplarzy książki. Spotkamy się w Honolulu to historia, w której wpadają na siebie dwa światy i konfrontują różne głosy. Do czasów współczesnych Jerzy Sosnowski przemyca tęsknotę za przeszłością - mamy tu zarówno obyczajowość lat 60., szaleństwa inteligenckiej „warszawki”, jak i ówczesny klimat polskiego wybrzeża. W powieściowym świecie nie zabrakło tego, co dla autora najistotniejsze: mierzenia się z uczuciem, które często uznajemy za zawstydzające. Powieść jest historią miłości erotycznej i duchowej, tej wydawałoby się niemożliwej, bo łączącej ludzi, których dzieli różnica pokoleń. Czasy jej młodości to lata pięćdziesiąte, dla niego to dwudziesty pierwszy wiek… Zatem jak to jest z tą miłością bez granic? Co sądzicie o związkach, w których partnerów dzieli duża (kilkudziesięcioletnia) różnica wieku? Czy to ma szansę się udać? Czy można się zakochać, choć wydaje się, że już dawno na to za późno? Od dzisiaj do 14 maja czekamy na Wasze teksty. Odpowiedzi nie mogą przekraczać 2000 znaków ze spacjami. Autorów pięciu najciekawszych nagrodzimy egzemplarzami książki „Spotkajmy się w Honolulu” ufundowanymi przez Wydawnictwo Literackie. Szczegóły konkursu znajdziecie tutaj. Przy okazji zapraszamy do odwiedzenia oficjalnego fanpage’a książki, której wydanie objęliśmy naszym patronatem medialnym. Na stronie wydawnictwa znajdziecie informacje na temat spotkań z autorem powieści, Jerzym Sosnowskim.
Miłość nie zna granic Rozdział 311-313 20 sierpnia 2022 r. 9 października 2020 r. by Ijlal Karim Czytaj Rozdział 311-313 powieści Słodkie zauroczenie Love You to the Deep darmowe online.Kochankowie zostali bo była wojna. Zostali rozłączeni przez dwóch okupantów. On znajdował się w niewoli niemieckiej. Ona na zesłaniu sowieckim za Uralem. Jedna z naszych Czytelniczek, pani Irena K., przyniosła do redakcji listy. Są sprzed 70 lat. Pisał je Stefan Kalina do swojej żony Haliny. Znajdowały się w dokumentach i pamiątkach po Zofii Lipskiej z Łap, która w czasie wojny była deportowana do Kazachstanu. Dzięki niej wielu Polaków i Żydów wróciło z zesłania. O jej dzielnej postawie pisaliśmy w jednym ze styczniowych numerów Albumu listy Stefana Kaliny znalazły się u Zofii Lipskiej? Co się stało z jego żoną? Czy zmarła na zesłaniu? Dzisiaj trudno na te pytania odpowiedzieć. Zofia Lipska po powrocie do Polski była represjonowana przez UB. Siedziała w więzieniu. Potem przez wiele lat bała się o tym Może dlatego te listy zostały u niej - zastanawia się pani Irena. - Są bardzo osobiste i wzruszające. Stały mi się bardzo drogie. Bardzo chciałabym je przekazać rodzinie, bo to przecież bezcenna pamiątka - zaczynają się tak samo.: Haluś moja ukochana, jedyna. I zawsze ten sam podpis: Twój na zawsze Stefan. Wyraźne, staranne pismo (widać przedwojenną szkołę kaligrafii), piękny styl. Pisane zwyczajnym ołówkiem lub kopiowym. Papier tak złożony, że jednocześnie jest kopertą. Z przodu nazwisko i adres po rosyjsku: Halina Kalinowa, pawłodarskaja obłast. Na odwrocie po niemiecku: Stefan Kalina, Lager-Bezeichnung, Oflag XVII A, nr treści listów wynika, że Stefan był nauczycielem. Do niewoli niemieckiej dostał się 22 czerwca 1940 roku. Gdzie? Nie pisze o tym. Można się tylko domyśleć, że obozowa cenzura nie pozwala mu na szersze rozpisywanie się o sobie. Wiele wskazuje na to, że mógł z żoną mieszkać w Białymstoku, choćby przez jakiś czas, bo pierwszy list z oflagu Stefan wysyła na adres: Białystok, ul. Starobojarska 30. Wspomina o swoim ojcu w Wilnie. Może stamtąd pochodził? Dopiero po jakimś czasie dowiaduje się, że Halusia, jak nazywa żonę, z rodzicami i braćmi została wywieziona za Ural. Pozostałe pisze do Pawłodaru. Jeden z 5 lutego 1942 roku jest zaadresowany na Bożenę Jankowską w Istambule, z prośbą, by przekazała list jego żonie. Dlaczego? Czy Stefan i Halina przeżyli? Poniżej zamieszczamy fragmenty jego wzruszającej korespondencji do żony. 16 VIII 1940 r. Nie wiem, jak wyrazić moją prawdziwą rozpacz wskutek braku jakichkolwiek wieści od Ciebie. Od roku piszę ciągle, napisałem niezliczoną ilość listów, a odpowiedzi nie ma. Nieraz najczarniejsze myśli przychodzą mi do głowy, nawet i ta, żeś Haluś może zapomniała o mnie. Taki się czuję nikomu niepotrzebny, że sobie nie wyobrażasz. Każdziutkiego dnia od rana do wieczora nie mogę o niczym innym myśleć, jak tylko o Was. Dowiedziałem się, że ojciec wyjechał z Wilna, miałem wiadomość, żeście wrócili. Ja chyba zwariuję, jak tak dłużej jestem zdrów, dokuczają mi tylko nogi, cierpną mi bardzo często. Wylazłem z piekła na ziemi i sam się dziwię, że żyję. Karmią nas dobrze, ale wiesz, jaki jestem żarłoczny. Czy to możliwe otrzymanie suchara z razowego chleba? Całuję tysiąckrotnie i czekam, VIII 1940 r. Kochani i Jedyni! Nareszcie dziś dowiedziałem się, gdzie jesteście. Nie umiem wyrazić mego bólu. Całą duszą, wszystkimi myślami, każdą kropelką krwi, jestem z wami. Strasznie się o Was boję. Błagam, wytrwajcie. Dlaczego tak daleko, co się stało? Czy wiecie co o ojcu i Zygmuncie? W niewoli jestem od 22 czerwca 1940 IX 1940 r. Piszę do Was już ósmy z kolei list, ale zaczynam coraz więcej tracić nadzieję, że dostanę odpowiedź. O sobie nic nowego Haluś napisać Ci nie mogę, bo życie nasze jest monotonne, jak tik-tak zegara. Dzień od dnia niczym się nie różni. Od chwili, gdym dowiedział się o waszym wyjeździe za Ural, nie potrafię skupić myśli na żadnym przedmiocie. Zasypiam i budzę się z myślami o Was, jak żyjecie, czy jesteście Najdroższa, napisz choć parę słów. 6 XII 1940 r. Dostałem trzeci Twój list z 21 X i serdecznie Ci za nie dziękuję. Kosztują mnie one długie tygodnie oczekiwania w nerwowym napięciu. Czytam i serce mi łomoce, jak oszalałe. Czytam raz, drugi i trzeci i wchłaniam każde słowo. Ale cóż? Potem następuje smutek. Przychodzi taki mały karteluszek Twoją ręką zapisany, tak ukochaną ręką, ale nawet nie wyzyskany do końca. Jakże inne były te dawne Twoje listy. Pisałaś co dzień i co dzień miałaś mi coś do powiedzenia. Wysłałem 18 I 1941 r. Żebyś, Haluś, wiedziała, czym są Twoje listy dla mnie, to może byś pisała częściej. Wierz mi, kochanie, że są one jedynym moim jasnym promieniem w obecnym życiu. Martwi mnie, że tak mało piszesz, martwią mnie też wieści w nich zawarte. Choroba mamusi, słabowitość Wojtka, twoje przepracowanie, wreszcie te kłótnie ze Zbyszkiem. Dlaczego tak jest między wami - czy możesz mi napisać? Sypiać nie mogę - Wasza sytuacja, myśli o Was na to nie pozwalają. Czasami wydaje mi się, że to wszystko skończy się po prostu co mnie trzyma? Bezwzględna wiara, że znowu będziemy razem, bo kocham Cię ponad wszystko na świecie. Żal mi tylko tych dni, które mijają i o które jesteśmy już mam składać noworoczne życzenia w tak niezwykłym dla nas czasie, to zarówno Tobie, jak Wam wszystkim całą duszą sercem i wszystkimi myślami życzę, aby nasza gromadka tak rozpędzona, niby wątłe liście przez zawieruchę, w tym roku znowu znalazła się razem. Jest niepodobieństwem oddać to w słowach, jak gorąco tego pragnę. Ale ponadto wierzę w to, Haluś, za drutami, ale wolna dusza i wszystkie moje myśli są zawsze z Tobą i przy Tobie, z Wami i przy Was. Myślę tym uporczywiej, że mam tak mało wiadomości od Ciebie. Blisko siedem miesięcy niewoli i tylko trzy listy. Martwi mnie to ogromnie. Żebyś wiedziała, jak potwornie długie są te dni wyczekiwania. Każdego dnia mówię sobie: Dziś dostanę list na pewno. A tymczasem przechodzi długi łańcuszek takich dni, a oczekiwania okazują się III 1941 r. Haluś moja Ukochana. Twój list, przesłany przez St. Miasto, otrzymałem 20 stycznia. I od tego czasu nic. Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo jestem tym zdenerwowany. Bo widzisz, Haluś, jest co innego, jeśli idzie o moje listy. Z jakąż prawdziwą przyjemnością pisałbym codziennie, gdybym mógł. Mam bowiem, Haluś, do powiedzenia Ci więcej, aniżeli kiedykolwiek. Budzę się i zasypiam z myślami o wysyłam równocześnie list do Moskwy do p. Wandy Wasilewskiej - Wierchownyj Sowiet Sojuza, w waszej sprawie. Jest to była nauczycielka, a ponieważ ja jestem nim również, przeto piszę, jako do swojej koleżanki. Rozumiesz, Haluś, o co mi chodzi. Jest ona obecnie wpływową osobistością i proszę ją o zaopiekowanie się Wami. Ciągle zresztą piszę na wszystkie strony świata (Nowy Jork, Waszyngton, Genewa). Ale jak dotąd jakoś nic z tego nie wychodzi. Może tym razem coś będzie. Z mego zwolnienia nic nie będzie i sprawa pozostaje po staremu. 14 III 1941 r. Mam takie wrażenie, jak gdyby przez ciężkie ołowiane chmury po długich miesiącach beznadziejnego oczekiwania przebił się nagle rozjarzony, złoty promień słońca. W duszy i sercu odczułem przedziwnie świąteczny nastrój, bo oto dziś nareszcie dostałem list od Ciebie. Jest to Twój list 35 z 14 II, a dla mnie zaledwie mnie Haluś, jak spędziłem święta i Nowy Rok. Nie przypominam sobie w moim życiu bardziej ponurych i przykrych dni. Byłem wtedy na izbie chorych i kolację wigilijną, tak skromną, jak tylko można sobie wyobrazić, zjadłem w towarzystwie lekarza - mi przysyłać częściej takie listy i musisz mi w nich pisać, że jesteś silna, że wytrzymasz, że będziesz czekać, że mnie kochasz i że jesteś tylko moja. To mi potrzebne do życia jak powietrze. Tak bardzo chciałbym kiedyś, gdy znowu będziemy razem, objąć Cię swemi ramionami i znowu powiedzieć, że jestem z Ciebie dumny. Bo widzisz Haluś, ja zawsze byłem z ciebie dumny. Byłaś inna, aniżeli wszystkie kobiety i chciałbym, żeby tak było zawsze9 IV 1941 r. Żałuję bardzo, że list ten, o ile w ogóle dojdzie, nie trafi do Ciebie na święta wielkanocne. Ale, jak kilka razy Ci to mówiłem, myślę o Tobie, Haluś, i Was wszystkich bezustannie. Wszystkie moje myśli, i te bardzo smutne, i te od czasu do czasu jaśniejsze, jakby uśmiechnięte, są zawsze z Wami i są zawsze tylko Twoją własnością. Są tak z Tobą zrośnięte jak serce z resztą organizmu. Nie wiem, Haluś, czy będziemy mogli choć tak rzadko, jak teraz, pisać do siebie. Być może, że warunki zmienią się na tyle, że to będzie niemożliwe. Gdyby tak się stało, to pamiętaj, Haluś, że ja o Tobie ani przez jedną chwilę nie zapomnę, że moja miłość do Ciebie nie zmniejszy się ani o jeden milimetr, żebyś była nawet na drugim końcu świata, to przy pierwszej okazji zrobię wszystko, aby znowu być z Tobą. I wiem, że tak będzie. Bądź, Haluś, najzupełniej pewna, że kocham Cię ponad życie i ponad świat cały i niech ta miłość chroni Cię przed wszystkim, co jest złe na świecie. A obroni Cię na pewno, jeśli Ty będziesz odczuwać to samo. Najwyższą bowiem wartością i zarazem największą siłą na świecie jest miłość. 6 VI 1941 r. Jestem zrozpaczony brakiem wiadomości. Ostatni twój list jest z 14 lutego. To mi zatruwa spoglądanie zza drutów przez 20 miesięcy, to, wierz mi, męka nie do opisania. Wiesz ponadto, jak dalece, po prostu zwierzęce przywiązanie przyniosłem ze sobą na świat do swego kraju. Gdy tak chodzę tam i z powrotem wzdłuż drutów, to przypominają mi się pewne obrazki z ogrodu zoologicznego, a które wspólnie nieraz Cię, Najdroższa, wytrwajcie. Jestem całą duszą z Wami. Czy zobaczymy się kiedy? Włożę w to całą moją energię. Moje życie do ostatniego tchnienia jest tylko dla Was.
Miłość nie zna granic Rozdział 38-40 17 sierpnia 2022 r. 30 września 2020 r. by Ijlal Karim Czytaj Rozdział 38-40 powieści Słodkie zauroczenie Love You to the Deep darmowe online.
Zapiski węgierskiej katoliczki, która przez 42 lata trwała w doświadczeniu choroby, przyjęła i nosiła na swoim ciele widoczne znaki męki Chrystusa - stygmaty. Połączenie powolnego fizycznego wyniszczania z głęboką, intymną więzią z Chrystusem i Maryją, przerażający ból i duchowa, szlachetna radość - mogą stanowić rodzaj chrześcijańskiego świadectwa na wskroś szokujący. W tej zdumiewającej książce Erzsebet wyprowadza nas na teren wręcz przeklęty, w obszar ludzkiego cierpienia, gdzie wydaje się, że Bóg zbankrutował, by w samym środku osobistego piekła na ziemi ogłosić nam potęgę Zmartwychwstałego, zaświadczyć o tym, że miłość Boga pełnym blaskiem potrafi zajaśnieć w samym sercu ludzkiej kruchości. W każdym razie czeka czytelnika potężna konfrontacja z treścią tej książki. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe i uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderzą się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki. Co Bóg chciał zakomunikować współczesnemu pokoleniu poprzez znak, jakim była historia tej kobiety, żyjącej w trudnych czasach, gdy Węgry zanurzone były najpierw w mroku wojen, a potem w chorej rzeczywistości ateistycznego komunizmu? Ze wstępu ks. Prof. Roberta Skrzypczaka „Moje męczarnie miały głębokość morza, ale było w nich również sięgające nieba szczęście” – pisała Erzsebet po 28 latach cierpienia. – „Nie ma na ziemi człowieka, z którym chciałabym się zamienić, nawet dzisiaj, gdy w moim ciele nie ma nic zdrowego. Jest mi bardzo dobrze”. Oddawała siebie za grzechy innych. Cierpienie zbliżało ją do Chrystusa, a z Nim i Jego Matką łączyła ją niezwykle intymna relacja.Sezon Na Miłość Odc 59 napisy PL. Następne wideo. anuluj Miłość rodziców nie zna granic. 720p. anonim . 01:21. Jak ryś okazuje swoją miłość? peblo11
Rodzice Łukasza byli patriotami i katolikami. W Boże Narodzenie w ich domu śpiewało się kolędy, czytało Biblię i zachowywało wszystkie tradycje. W Święto Niepodległości śpiewało się patriotyczne pieśni i chodziło na marsze. Dzieci nauczone były kochać swój kraj i wszystko to, co polskie, rodzime. Łukasz i Marianna, jego siostra, byli mądrymi i inteligentnymi dziećmi. Na początku słuchali i akceptowali myśli i poglądy rodziców. Ale potem Łukasz, kiedy dorósł, zdał sobie sprawę, że ich postawa była trochę… chora. Nie można przecież się złościć z powodu czegoś nowego albo innego, doceniać tylko to, co narodowe i prawdziwie polskie. Matka Łukasza, już odkąd był mały, zawsze marzyła, że syn zostanie księdzem. Od najmłodszych lat chłopiec w każdą niedzielę chodził do kościoła, a później służył do mszy. Gorliwie wierzył w Boga, zawsze się modlił, ale jego serce było gdzie indziej – należało do sztuki. Łukasz malował takie obrazy, że ludzie podziwiali je w prawdziwym zachwycie. W szkole nauczycielka plastyki przepowiadała, że wkrótce cały świat dowie się o Łukaszu. Podobno chłopiec odziedziczył talent po pradziadku. Jak opowiadali starsi mieszkańcy wioski, mężczyzna malował portrety bogaczy i tak zarabiał chociaż na odrobinę jedzenia dla licznej rodziny. Łukasz najchętniej malował farbami, ale czasami chwytał za ołówek. Miał niesamowite oko do odtwarzania krajobrazów i martwej natury. Po ukończeniu szkoły i ostrej kłótni z rodzicami na temat przyszłego zawodu, Łukasz wyjechał na studia do Warszawy. Wtedy czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi! Tam poznał miłą i sympatyczną dziewczynę z Ukrainy. Na początku łączyła ich tylko przyjaźń, ale potem przerodziło się to w coś więcej. Łukasz zakochał się w Sofii. Dziewczyna odwzajemniała jego uczucia. Pochodziła z zamożnej prawniczej rodziny. Studia w Polsce to był jej własny wybór. Łukasz, znając surowe poglądy rodziców, długo nie odważył się przedstawić im swojej dziewczyny. Nawet wówczas, kiedy Sofia powiedziała mu, że musi wrócić do domu i przenieść się na uniwersytet w Kijowie, bo jej babcia jest chora i potrzebuje opieki. Jedynym wyjściem była ich wspólna przeprowadzka, bo mieszkanie staruszki było duże, wystarczyłoby w nim miejsca dla wszystkich. Łukasz nie potrafił odmówić ukochanej. Wiedział, że jeżeli teraz odpuści, może ją stracić na zawsze. Postanowił przed wyjazdem pojechać do domu i powiedzieć rodzicom prawdę. Co się wtedy działo w domu! Do matki dwa razy trzeba było wzywać karetkę, tak bardzo skoczyło jej ciśnienie i dostała palpitacji serca. Ojciec zbladł i chodził jak chmura gradowa. Tylko Marianna patrzyła na brata z uśmiechem, bo wiedziała, że znalazł prawdziwą miłość. Bo czy istnieją jakieś granice albo zakazy dla miłości?
