Kontynuując przeglądanie tej strony, zgadzasz się na używanie plików cookie. Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj naszą Politykę językPomocDostawaGwarancjaStrona główna JoomZaloguj sięMoje zamówieniaKoszykWyprzedażeTysiące artykułów codziennie biorą udział w wyprzedażachDostawa na cały światPonad 200 milionów klientów w 35 krajachMiędzynarodowe markiArtykuły od producentów z całego świataStrona głównaKatalogZnalezione artykuły ""ElektronikaSport i relaksWszystko dla domuSamochody i motocykleZegarkiWybierz kategorię-17%Cena 3667 UAHThinkdiag Mini skaner pełnego systemu Narzędzie diagnostyczne do samochodów OBD2AD-50%Cena 4000 UAHWysokiej jakości 7-calowy Android 12 samochodowy nawigator radio stereo odtwarzacz MP5 wysokiej klasy kolorowe światło dotykowy przycisk zróżnicowany Boutique UI Desktop 2 + 32 GB 2 DIN-22%ANCELCena 13 868 UAHX6 Car All System skaner OBD2 narzędzie diagnostyczne Bluetooth 8 resetowanie konserwacji kodowanie wtryskiwaczy wielojęzyczny czytnik kodów 2 lata bezpłatna aktualizacja-54%Cena 1304 UAHHappy Hour28:05-62%Cena 707 UAHKobiety Inteligentny zegarek Tętno Ciśnienie krwi Monitor tlenu Fitness Tracker Alarm Przypomnienie Smartwatch-49%Cena 1427 UAHD06 inteligentny zegarek Cal w pełni dotykowy ekran HD Sport Tracker obsługa połączeń Bluetooth tętno BP EKG z odtwarzaniem muzyki BT-42%Cena 1338 UAH-42%Cena 1343 UAH-22%Cena 12 184 UAHEUCLEIA Tabscan X7 skaner OBD2 pełny układ oleju SAS BMS EPB resetowanie przepustnicy poduszki powietrznej jasny kod błędu narzędzie diagnostyczne do samochodów-50%Cena 5157 ECU narzędzie do programowania OBD2 do odczytu i zapisu bez limitu tokena detektora samochodowego;Cena 8777 UAH-58%Cena 2240 UAH-50%Cena 8000 UAH9,7-calowy pionowy odtwarzacz MP5 1DIN Nawigacja WiFi z ekranem dotykowym dla Androida Pasuje do Hyundai ix35 TucsCena 14 377 UAH-50%Cena 19 590 UAHCena 1789 UAHZegarek 7 inteligentny zegarek mężczyźni kobiety Bluetooth Smartwatch do połączeń opaska monitorująca aktywność fizyczną bransoletka sportowa pulsometr inteligentna bransoletka opaska na iPhone'a 12 Max-50%Cena 8782 UAH-58%Cena 1989 UAH-22%FOXWELLCena 16 589 UAHNT809 Skaner OBD2 Pełne narzędzie diagnostyczne do samochodów z olejem/DPF/EPB/SAS/EPB/SRS/TPMS/CTV/Turbo 30+ Reset konserwacji Sprawdź czytnik kodów silnika-23%Cena 4992 UAHAutophix 7910 cały system skaner OBD2 dla BMW Mini ABS SRS SAS EPB TPMS czytnik kodów resetowania oleju wielojęzyczne narzędzie diagnostyczne do samochodów bezpłatna aktualizacja-50%Cena 4131 UAHWysokiej jakości radio samochodowe stereo odtwarzacz MP5 wysokiej klasy kolorowe światło dotykowy klawisz Android 12 wieloelementowy projekt interfejsu użytkownika podwójny 2 DIN GPS WIFI USB 2 + 32 GB-50%Cena 8767 UAH-22%LAUNCHCena 10 242 UAHUruchom Creader479 czytnik kodów skanera OBD2 ABS EPB DPF SAS wtryskiwacz TPMS sprawdź silnik wielojęzyczne narzędzie diagnostyczne do samochodów-23%FOXWELLCena 47 037 UAHGT65 OBD2 Narzędzie diagnostyczne do samochodów Bluetooth Cały system Czytnik kodów Dwukierunkowy aktywny test Profesjonalny skaner OBD OBD2Pokaż więcej
Czy Twoje dziecko ma trudności w obecnej szkole? Dowiedz się, dlaczego przeniesienie ich do nowego środowiska może być kluczem do ich sukcesu. Poznaj 21 powodów już dziś. WÅ‚aÅ›nie skoÅ„czyÅ‚am szkoÅ‚e i przydaÅ‚oby siÄ™ czegoÅ› poszukać.Niestety, caÅ‚e swoje życie zmagaÅ‚am siÄ™ z poważnymi problemami co odbiÅ‚o siÄ™ na moich ocenach. Jedynym przedmiotem z którego jestem dobra, i który lubiÄ™, jest z racji tego, że nauczyÅ‚am siÄ™ go samodzielnie (ze sÅ‚uchu) walÄ™ byki jak posrana i nie odróżniam czasów. Podczas posÅ‚ugiwania siÄ™ tym jÄ™zykiem używam intuicji, która nie zawsze sÅ‚usznie mi podpowiada. Przynajmniej wymowa idzie mi dobrze... O ile siÄ™ nie stresujÄ™..O maturÄ™ siÄ™ nie martwiÄ™. SprawdzaÅ‚am klucze w internecie (podstawowej, rozszerzonej nie sprawdzaÅ‚am (lenistwo) wiÄ™c bÄ™dÄ™ miaÅ‚a niespodziankÄ™) i poszÅ‚a dobrze. Nie wiem czy to ma znaczenie, jeszcze nigdy na studiach nie byÅ‚am, ale polski poszedÅ‚ znacznie gorzej a matmy chyba nie zdaÅ‚ studiach, na które siÄ™ chcÄ™ zapisać wymagajÄ… znajomoÅ›ci jÄ™zyka na poziomie B2 (minimum). Nie mam pojÄ™cia czy siÄ™ do tego zaliczam..Mam jakieÅ› szanse siÄ™ tam dostać czy aplikujÄ…c zmarnowaÅ‚abym czas i zrobiÅ‚abym z siebie bÅ‚azna (jeÅ›li by mnie wogóle przyjÄ™li)? Zmiana szkoły w 2. klasie liceum może na przykład wiązać się z testem z biologii czy języka angielskiego. Kiedy zmienić szkołę? Zmiana szkoły w 2. klasie liceum to ryzykowne posunięcie, ale zdarzają się poważne powody, które mogą skłaniać do takich decyzji. „Dobra zmiana” PiS w szkolnictwie to co najmniej piąta w tym półwieczu reforma edukacyjna w Polsce, która obiecywała podnosić jakość nauczania i obniżać nierówności. Nawet jeśli partyjni koledzy minister Zalewskiej bronią jej dziś przed krytyką opozycji, to więcej w tym wymuszonej lojalności niż szczerego entuzjazmu. Polska szkoła, z pisanymi na kolenie programami nauczania i tkanymi naprędce sieciami szkolnymi, zmaga się z chaosem, którego nie doświadczyła od niemal dwóch dekad. To jeszcze nie koniec. Fala kulminacja „deformy”, jak zmiany oświatowe PiS ochrzcili złośliwi krytycy, a więc kumulacji roczników w pierwszych klasach szkół średnich dopiero przed nami. Bez większego ryzyka można przewidywać, że nie będzie to reforma bardziej udana niż poprzednie tego typu przedsięwzięcia. Przyznać jednak trzeba, że minister Zalewska nie stanęła przed łatwym zadaniem. W obiegowej opinii zreformować edukację jest równie trudno, jak wysłać człowieka na Księżyc. Jednak astronauci stanęli na Srebrnym Globie, a zmiany w szkolnictwie gdzieniegdzie się udawały. Dlaczego nie w Polsce? Na przeszkodzie stoi niemożność wyjścia poza pewien powtarzalny schemat przygotowania i wdrażania zmian w oświacie. To nie problem rządu Szydło czy Morawieckiego. Podobnie było w Polsce Gomułki i Gierka, czy Buzka i Tuska. Z reform edukacyjnych ich rządów można uczyć się, jak nie należy reformować polityk społecznych. Analiza tych niepowodzeń pomaga zrozumieć przyczyny naszej trwałej niezdolności do skutecznego reorganizowania funkcjonowania polityk publicznych (systemu emerytalnego, służby zdrowia, rynku pracy itp.). Co łączy „punkty za pochodzenie” Gomułki, „dziesięciolatki” Gierka, gimnazja Buzka i 6-latki Tuska? Spójrzmy na krótką historię reform edukacyjnych w PRL i III RP. Od Gomułki do Gierka Wprowadzenie w połowie lat 60. ubiegłego wieku przy naborze na studia systemu punktów preferencyjnych dla dzieci robotniczych i chłopskich było odpowiedzią peerelowskich władz na systematyczny spadek udziału tej grupy wśród ogółu studiujących. Decyzję poprzedziła pospieszna dyskusja ekspercka, ale już nie konsultacje z kadrą akademicką, personelem szkolnym, czy przedstawicielami samych zainteresowanych. Nie doceniono skali społecznego oporu przeciw zmianie. Przeszacowano jej potencjalne skutki pozytywne. „Punkty” krytykowano w debatach wewnątrzpartyjnych, jak i prasie. Niezadowoleni byli budowniczowie Polski Ludowej, którzy dzięki powojennemu awansowi edukacyjnemu zmienili swój status społeczny, jak i potomkowie starej inteligencji. Reformę nadwątlała fala faktycznej korupcji i domniemanej protekcji: krążyły opowieści o lekarzach i dyrektorach fabryk, którzy na rok stawali się rolnikami, aby ich dzieci miały szansę skorzystać z systemu. Rozwinął się rynek płatnych korepetycji i kursów na taką skalę, że wprowadzono kodeks regulujący ich udzielanie przez nauczycieli. Na uczelniach panowała formalna i nieformalna dyskryminacja „przedstawicieli ludu”. Już to by wystarczyło, by „punkty” nie zadziałały. Okazało się jednak, że potencjalni beneficjenci sytemu są kompletnie niezainteresowani studiami, a selekcja następowała już przy wyborze szkoły średniej: dzieci robotnicze i chłopskie trafiały do zawodówek, a inteligenckie do liceów i na studia. Reformy wymagał system edukacyjny na niższych szczeblach, wyrównujący poziom szkół na wsi i w mieście. Temu miało służyć wprowadzenie w latach 70. powszechnej, dziesięcioletniej szkoły ogólnokształcącej. Na wsi „dziesięciolatki” miały się oprzeć na sieci zbiorczych szkół gminnych zastępujących placówki małe i drogie w utrzymaniu. Niezrozumienie celów reformy, fatalny poziom nowych szkół oraz problemy z dowożeniem i żywieniem uczniów wywołały silny opór społeczny i przesądziły o fiasku gminnych szkół zbiorczych. Od Buzka do Tuska Do pomysłu wrócono dopiero w 1999 roku za czasów rządów koalicji AWS-UW. I wprowadzono gimnazja. Rozumowanie było podobne: państwa nie stać na utrzymanie dużej liczby małych placówek na dobrym poziomie. Trzeba więc stworzyć rzadszą sieć większych i lepiej doposażonych rejonowych szkół drugiego stopnia, opóźnić próg selekcji i wprowadzić system egzaminów zewnętrznych. I tym razem zignorowano jednak mechanizm konsultacyjny, który mógł przekonać do reformy nauczycieli i rodziców. Opór rodziców z terenów wiejskich doprowadził do „odwrócenia” reformy na wsi, zachowania wielu małych szkół i powstania nieplanowanych, „dziewięcioletnich podstawówek” (szkoła podstawowa i gimnazjum w jednym budynku). Największy sprzeciw wobec likwidacji szkół wiejskich odnotowano tam, gdzie skutecznie odrzucono reformę lat 70. W dużych miastach egzaminy zewnętrzne miast służyć kontroli poziomu szkół, zaczęły być używane jako kryterium selekcji. Inteligenckie dzieciaki, wzmacniając wyniesioną z domu wiedzę kursami i korepetycjami, dostawały się do lepszych gimnazjów dzięki puli „miejsc dyrektorskich”. Zaradni rodzice z klasy średniej, których dzieciom gorzej poszło na egzaminach, fikcyjnie zmieniali meldunki na czas rekrutacji do szkół. Gimnazja przestały być de facto objęte rejonizacją i stały się przedmiotem swobodnego wyboru rodziców, co oznaczało, że klasa średnia okupowała te najlepsze, bardziej potrzebującym zostawiając oświatowy szmelc. Kolejną próbą oddziaływania na nierówności szkolne było ogłoszenie przez rząd PO w 2008 roku reformy 6-latków. Jej celem było zmniejszanie nierówności przez zwiększenie dostępności edukacyjnej przedszkolnej. Miejsca zwolnione przez dotychczasowych 6-latków miały przejąć młodsze dzieci. Reforma dostosowywała także sytuację w Polsce do europejskiego standardu. Od lat podpowiadana przez ekspertów, była popierana przez różne środowiska (w swoim programie miało ją PiS) i akceptowana przez ZNP. Obniżenie wieku szkolnego miało służyć przede wszystkim dzieciom z rodzin o niższym statusie ekonomiczno-społecznym. Z punktu widzenia klasy średniej nie była to zmiana niezbędna (wśród lepiej zarabiających rodziców z wyższym wykształceniem uprzedszkolnienie było niemal stuprocentowe). Reformatorzy nie byli zresztą zainteresowani opinią rodziców, a szkoda. Kiedy wreszcie zaczął to badać CBOS, okazało się, że rodzice z obu grup, choć z innych powodów, opowiadali się przeciwko przypadku klas ludowych dominowało przekonanie o niepotrzebnym zabieraniu dzieciństwa oraz o tym, że dzieci sześcioletnie nie są jeszcze gotowe do podjęcia szkolnych obowiązków. Osobom z klasy średniej chodziło raczej o to, że to szkoła nie jest gotowa na przyjęcie sześciolatków. Błędy komunikacyjne rządu doprowadziły do eskalacji niezadowolenia. Przeciwnych reformie było ponad 80 proc. ankietowanych. Reformie przeciwstawiał się początkowo średnio-klasowy, a później już ogólnopolski ruch rodziców „Ratuj maluchy”. Walkę z reformą wsparła opozycja. W efekcie konfrontacji reforma PO została rozłożona na wiele lat, a po dojściu do władzy PiS, cofnięta. Klątwa nieodpowiedzialnego państwa Wprowadzone w 1965 roku „punkty za pochodzenie” były przykładem stosowanego także na Zachodzie systemu „pozytywnej dyskryminacji”. Jednak narzucający styl ich wprowadzania spowodował, że w pamięci społecznej funkcjonują jako przykład ideologicznej fiksacji i zemsta na inteligencji za... Marzec ‘68!. Brak konsultacji reformy lat 70. i niewystarczające wyjaśnienie jej celów doprowadził do jej społecznego odrzucenia. Ten sam błąd popełniony w latach 90. dał początek, sprzecznej z wynikami licznych badań, „czarnej legendzie gimnazjów”, jako miejsc pełnych przemocy. Państwo nie rozpoznało emocjonalnego przywiązania mieszkańców wsi do ich szkół. Eksperci myśleli w kategoriach „racjonalnych”: przecież to lepiej, żeby dzieci uczyły się w mieszanym środowisku, doposażonej szkole z lepszą kadrą, choćby je trzeba było dowozić. Nieufni obywatele zakładali, że państwo nie poradzi sobie z organizacją dowozu, a nowe szkoły wcale nie okażą się bardziej efektywne; lepszy więc wróbel w garści. Co gorsza, mieli rację. Państwo wcześniej czy później nie dawało rady: indywidualne decyzje i działania urzędników, dyrektorów szkół, nauczycieli i rodziców wypaczały sens każdej reformy, unieważniając, kiedy było trzeba, zasadę rejonizacji, czy obowiązujące reguły rekrutacji. Czasem też reformy po prostu cofano, jak w przypadku 6-latków. Co ciekawe, Polacy, którzy w kraju masowo „ratowali maluchy”, nie mieli najmniejszych problemów, aby do szkoły posłać nawet dzieci 5-letnie – wystarczyło, że pokonali kanał La Manche i mieli do czynienia z angielską szkołą i brytyjskim państwem. Jak przekonałem się, prowadząc badania w Londynie, polscy emigranci postrzegali publiczne szkoły podstawowe jako ciekawe, bliskie życiu, innowacyjne i zdolne uczyć przez zabawę. Widzieli także, że państwo brytyjskie działa sprawnie i konsekwentnie, a reguły obowiązują wszystkich. Nieważne, czy chodzi o tamtejszego lekarza, czy polskiego hydraulika: wyprawkę i podręczniki otrzymuje każdy. Każdy musi się także liczyć z tym, że już jeden dzień nieusprawiedliwionej nieobecności dziecka w szkole spowoduje odwiedziny pracownika socjalnego w domu. Angielscy rodzice także starają się „kombinować”, omijając zasady rejonizacji (fikcyjne rozwody, zmiany meldunku w okresie rekrutacji), ale państwo nie przymyka na to oczu: lokalne władze oświatowe potrafią zatrudnić detektywów i ujawnić oszustwo przy naborze do podstawówki. Przegląd reform edukacyjnych ujawnia jakąś ponadczasową, systematyczną niemożność naszego państwa do skutecznego działania, klątwę, którą za Jerzym Hausnerem i Mirą Marody, można by nazwać jego zinstytucjonalizowaną nieodpowiedzialnością. Na czym ona polega? Wszystkie przywołane przykłady wskazują, że działania polskiego państwa cechują: decyzjonizm, brak responsywności i niekonsekwencja, pojawiające się w każdej z reform w takiej właśnie kolejności. Z braku woli lub umiejętności rezygnowano z konsultacji społecznych lub choćby rzetelnych kampanii informujących o założeniach i celach reformy. Nie budowano wokół nich szerokich ponadpartyjnych i ponadklasowych koalicji. Nie przygotowywano się na potencjalne „niezamierzone skutki reform”, a słaby monitoring wdrażania utrudniał adekwatną i szybką reakcję na nie. Brak uporu instytucji publicznych w egzekwowaniu zmian podważał i tak niskie zaufanie do państwa. Oświeceniowo-protekcjonalny styl działania powodował, że nawet potencjalnie sensowne zmiany wdrażano „dla ludu”, a nie „z ludem”. W ten sposób przeciwko reformom zwracali się nawet ich potencjalni beneficjenci. Drobna zmiana? Gdyby z tego punktu widzenia opisać zmiany edukacyjne PiS, to dostrzeżemy, że reformatorom udało się nie odejść daleko od szlaku wytyczonego przez poprzedników. Od narzucającego stylu wdrażania reform i użycia konsultacji, jako fasady, a nie realnego mechanizmu tworzenia polityki publicznej, po nieudolność w przewidywaniu następstw wprowadzanych rozwiązań, ekipa minister Zalewskiej powtarza błędy minionego półwiecza. Korektę widać tylko w przypadku artykułowania i spełnienia postulatów klas ludowych: likwidacji znienawidzonych gimnazjów, powrocie do 8-letniej podstawówki, cofnięciu reformy 6-latków. Niestety, jeśli poprzednim reformatorom zarzucić można, że próbowali uszczęśliwiać ludzi na siłę, obecni starają się ich unieszczęśliwić za ich zgodą. „Dobra zmiana” została zapowiedziana jako uderzająca w nierówności i korzystna dla środowisk nieuprzywilejowanych. Fakty jednak temu przeczą. Wśród badaczy panuje zgoda, że korzystne z punktu widzenia oddziaływania na nierówności jest: opóźnianie progu selekcji (a więc wyboru szkoły średniej), wydłużanie czasu pracy przy tablicy w wymiarze dziennym i rocznym, oraz wprowadzenie obowiązku wczesnej edukacji szkolnej i/lub przedszkolnej. PiS nie tylko cofnął reformę sześciolatków, która zwiększała dostępność przedszkoli, ale także zniósł obowiązek przedszkolny dla pięciolatków. Powrót do 8-letniej podstawówki powoduje, że uczniowie rok wcześniej będą dokonywać wyboru szkoły średniej. Można było inaczej: wyegzekwować rejonizację zamiast likwidować gimnazja, zapobiegać wykorzystaniu testów jako narzędzia selekcji, podtrzymując ich diagnostyczny potencjał, a nie – likwidując egzaminy zewnętrzne – zmieniać program szkół podstawowych i stopniowo zachęcać do wysyłania doń 6-laktów. Niestety wybrano inną drogę. Nawet jeśli reforma edukacyjna PiS nie obniży jakości nauczania i nie zwiększy nierówności społecznych (w obu kwestiach jestem jednak pesymistą), to z całą pewnością nie zdejmie klątwy i nie przełamie złej passy w reformowaniu polskiej oświaty. Mniej więcej wiemy, czego nam trzeba. Poprawa jakości i skuteczności reformowania edukacji (i innych polityk publicznych) wymaga podniesienia jakości diagnoz przygotowywanych przed rozpoczęciem prac nad reformą oraz zmiany podejścia do konsultacji społecznych. Muszą one wzmocnić słyszalność głosu nieuprzywilejowanych, pomagać w przygotowaniu kampanii informacyjnych dostosowanych do wrażliwości poszczególnych grup odbiorców. Służyć włączeniu partii, ruchów społecznych, organizacji obywatelskich, mediów w szerokie koalicje wspierające wdrażanie kluczowych reform. Na etapie wdrażania niezbędne jest stworzenie systemu stałego monitorowania reform i reagowania na zakłócenia, co pomoże w egzekwowaniu wprowadzonych zmian i rozpocznie proces odbudowy zaufania do instytucji państwa. Na taką zmianę przyjdzie jeszcze trochę poczekać. Oby nie kolejne pół wieku. Przemysław Sadura – socjolog, adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Bada polityki publiczne. Ostatnio dla forumIdei Fundacji Batorego przygotował raport „Polska szkoła reform: czego możemy się nauczyć z nieudanych zmian systemu edukacji?”. Związany z Krytyką PolitycznąTe informacje mogą być nadal wyświetlane w Twoim domyślnym języku lub w języku angielskim nawet po zmianie języka wyświetlania strony internetowej. W celu zmiany języka wyświetlania: W prawej górnej części strony kliknij odnośnik z nazwą języka i wybierz preferowany język. Jeśli chcesz zmienić ustawienia regionu, skontaktujFot. GettyNa czym polega angielskie wychowanie? Czy jest lepsze, czy gorsze od polskiego? Czy polscy rodzice, mieszkający z dziećmi w UK, mogą się czegoś nauczyć od rodziców brytyjskich?Wychowywanie dzieci to ciężki kawałek chleba chyba dla każdego rodzica, niezależnie od narodowości. Gdy się jednak bliżej przyjrzeć, można zauważyć pewne różnice w sposobie wychowywania pociech między Polakami a Brytyjczykami. Na czym polegają te różnice? Który styl wychowawczy jest lepszy?Postaw i oczekiwań wobec dzieci bardzo często bezwiednie uczymy się od naszych własnych rodziców – obserwując to, w jaki sposób traktują przez całe życie nas samych i nasze rodzeństwo. W ten sposób przez pokolenia bywają powielane określone schematy przygotowywania dzieci do dorosłego życia. Być może też właśnie dlatego można zauważyć pewne różnice między wychowaniem typowo angielskim a wychowaniem PRZEGAP: Kiedy wypada Dzień Matki w UK i w Polsce? Sprawdź, dlaczego na Wyspach data tego święta zmienia się każdego rokuNa czym polega angielskie wychowanie?Na to pytanie odpowiedzi udzieliła jedna z polskich mam, wychowujących swoje pociechy na Wyspach z mężem Brytyjczykiem. W rozmowie z portalem Polka starała się przybliżyć rodakom mieszkającym nad Wisłą, czym konkretnie charakteryzuje się wychowanie, które można określić jako typowo brytyjskie. Wśród różnych wymienionych w wywiadzie cech, jako najważniejsze pojawiły się trzy poniższe Dziecko równym partnerem do rozmowyPolka relacjonowała, że na ten aspekt zwróciła uwagę w kontekście uczęszczania jej dwójki dzieci do przedszkoli – raz w Wielkiej Brytanii, a raz w Polsce. W angielskich przedszkolach widziała, że jej dzieci traktowane są poważnie, a przedszkolanki prowadzą z nimi prawdziwe rozmowy – jak z równymi sobie partnerami konwersacji. Wychowawcy z angielskich pacówek są po prostu ciekawi, co dzieci mają do powiedzenia. Z kolei w polskich przedszkolach traktowanie dzieci nie podobało się Polce – jej zdaniem przedszkolanki bardziej skupiały się na rozmowach z rodzicami, natomiast dzieci traktowały nieco z Budowanie pewności siebie i wiary we własne możliwościTa cecha angielskiego wychowania, zdaniem Polki również ujawniła się przede wszystkim w brytyjskiej edukacji, tym razem w szkole, gdzie podczas wywiadówek nauczyciele podkreślali mocne strony dzieci i ich osiągnięcia przy rodzicach, tak aby dzieci słyszały. Natomiast o ewentualnych trudnościach dzieci mówi się dyskretnie, tak aby nie speszyć dziecka i nie podkopać jego poczucia własnej wartości. Zdaniem Polki, taka postawa brytyjskich nauczycieli buduje w dzieciach pewność siebie i koncentrację na własnym w Polsce dzieci często już od dziecka wysłuchują od dorosłych, czego to znów źle nie zrobiły, jak słabo się uczą. Taka strategia koncentruje dzieci na ich słabościach i prowadzi do zaniżonego poczucia własnej wartości. To z kolei powoduje niechęć do podejmowania wyzwań – czy to w szkole, czy to w późniejszym Czy picie alkoholu w ciąży jest bezpieczne? Oto co mówią eksperci3. Tzw. „zimny wychów” w AngliiO zimnym wyspiarskim chowie słyszała chyba każda mama. W UK charakterystycznym zjawiskiem jest ubieranie dzieci dość lekko, nie za ciepło. Z perspektywy polskich babć i dziadków, odwiedzających swoje wnuki żyjące z rodzicami na Wyspach, takie ubieranie dzieci może się wydawać zupełnie nieodpowiednie. Niejedna Polka, która nauczyła się na Wyspach zimnego chowu, z pewnością zebrała kilka ostrych słów krytyki od swojej własnej matki, strofującej ją i nakazującej ubrać dziecku Polek mieszkających w UK nie daje się jednak przekonać do zimnego brytyjskiego wychowu i ubiera dzieci bardziej „po polsku”, dbając przede wszystkim o to, aby nie było im zbyt zimno. A taka postawa wcale nie dziwi – biorąc pod uwagę kapryśną angielską pogodę na serwisuMiłośnik nowych technologii, oldskulowych brytyjskich samochodów i sportów motorowych. Znawca historii brytyjskiej rodziny królewskiej i nowych trendów w męskiej modzie. Uwielbia podróżować, ale jego ukochane miejsce to Londyn. Pochodzi z Krakowa, w Wielkiej Brytanii mieszka od 2004 roku. Zna prawie każdy angielski idiom. Zawód wyuczony – inżynier elektryk, zawód – a jednocześnie największa pasja i zawód wykonywany – dziennikarz “Polish Express”. Do redaktora Jakuba wzdycha duża część żeńskiej niezamężnej części wydawnictwa Zetha Ltd. Niestety Jakub Mróz lubi swój kawalerski stan.[email protected]Chcesz się z nami podzielić czymś, co dzieje się blisko Ciebie? Wyślij nam zdjęcie, film lub informację na: [email protected] aESuVa. 3 117 342 349 444 66 412 296 199
zmiana szkoły z polskiej na angielską
